مقایسه وضعیت های خوابیده به شکم و پشت بر غلظت اکسیژن خون در نوزادان کم وزن تحت تهویه مکانیکی

زمینه و هدف: سالانه 30 میلیون نوزاد کم وزن متولد می شوند (23 درصد تمام تولدها) که این وزن کم، عامل 60 الی 80 درصد مرگ و میر و نیز ابتلا به مشکلاتی نظیر سندروم دیسترس تنفسی در این نوزادان می باشد. در سندروم دیسترس تنفسی، نوزاد نیازمند تهویه مکانیکی است و در تهویه مکانیکی با حجم تهویه بالا، صدمات ریوی وسیع ایجاد می شود. بدین سبب جهت افزایش اکسیژناسیون و محدود کردن صدمات ریوی ناشی از ونتیلاتور در این نوزادان، قرار دادن آن ها در وضعیتی که اکسیژن رسانی را به حداکثر برساند می تواند یکی از روش های کاهش مرگ و میر باشد. لذا این مطالعه با هدف بررسی مقایسه ای اثرات وضعیت های خوابیده به شکم و خوابیده به پشت بر غلظت اکسیژن خون نوزادان کم وزن تحت تهویه مکانیکی صورت گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بر روی نوزادان کم وزن تحت تهویه مکانیکی بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان حکیم نیشابور انجام شد. تعداد 40 نوزاد کم وزن تحت تهویه مکانیکی simv به طور تصادفی انتخاب شده و ابتدا به مدت دو ساعت در وضعیت خوابیده به پشت و سپس دو ساعت خوابیده به شکم (پرون) قرارگرفته و گازهای خون شریانی هر نوزاد در وضعیت های مورد نظر کنترل شد. در نهایت تاثیرات دو وضعیت بر غلظت اکسیژن خون شریانی مورد مقایسه قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و تی زوجی و نرم افزار spss 11.5 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در این مطالعه متوسط سن جنینی نوزادان 9/1±2/34 و نیز میانگین وزن آن ها در زمان بررسی 3/385±16031 گرم بود. یافته ها نشان می دهد که متوسط اشباع اکسیژن شریانی در وضعیت خوابیده به پشت 65/87 و در وضعیت خوابیده به شکم 04/96 است و این اختلاف معنادار بود (001/0 نتیجه گیری: در نوزادان کم وزن مبتلا به دیسترس تنفسی که تحت تهویه مکانیکی قرار دارند، وضعیت خوابیده به شکم باعث افزایش درصد اشباع اکسیژن شریانی ودر نهایت ونتیلاسیون نوزاد می گردد.